Allison Heather - Miłosne manewry

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Heather MacAllister
Miłosne Manewry
Rozdział 1
Organy grały cicho, a powietrze przesycał słodki zapach gardenii. Promienie
słońca przenikały przez szyby. Czerwiec w Galveston był jak zwykle piękny.
Druhny stały juŜ w przedsionku kościoła, a goście cicho rozmawiali. Panowała
uroczysta atmosfera wyczekiwania.
Pager pana młodego zabrzęczał natrętnie raz, a potem drugi.
– A niech to! – Carter Belden z irytacją wdusił przycisk i w tej samej chwili
uświadomił sobie, Ŝe obok stoi z powaŜną miną pastor Royer, mający za chwilę
powieść go do ołtarza. – Przepraszam bardzo – zreflektował się.
Brwi pastora ściągnęły się z dezaprobatą.
– MoŜe lepiej... wyłączyć pager na czas ceremonii?
– Tak, naturalnie – mruknął Carter, ale kiedy zerknął na odczyt, drgnął. – To z
mojego biura. Muszę zadzwonić – rzucił niecierpliwie.
– Panie Belden!
– Mój druŜba jeszcze się nie pojawił. MoŜe to właśnie wiadomość od niego –
powiedział do osłupiałego pastora.
Pastor Royer odsunął rękaw swej szaty i spojrzał na zegarek.
– Jeśli się nie pospieszy, nie zdąŜy na ceremonię!
– W kaŜdym razie mamy jeszcze parę minut, prawda?
– Tak, ale... – zająknął się pastor, lecz Carter juŜ go nie słuchał. Wielkimi
krokami ruszył w stronę kościelnej kancelarii. Duchowny pognał za nim,
powiewając połami sutanny.
– Co mam powiedzieć narzeczonej?
Carter zatrzymał się na moment z ręką na klamce.
– Proszę powiedzieć Dee Ann, Ŝe telefon dotyczy moich interesów. Zrozumie.
Dee Ann mogła zrozumieć, ale sam Carter – nie. Znał poświęcenie i lojalność
współpracowników, ale nawet on nie spodziewał się, Ŝe wyciągną go sprzed ołtarza,
aby omawiać sprawy firmy.
Musiało zdarzyć się coś nadzwyczajnego, choć z drugiej strony dzwonili
przecieŜ dzisiaj do niego od rana cztery razy, niepotrzebnie zawracając mu głowę.
Domyślał się, Ŝe nie byli zachwyceni jego ślubem z córką konkurenta, ale, do licha
cięŜkiego, to jeszcze nie powód, Ŝeby bezczelnie spóźniali się na uroczystość.
A juŜ na pewno powinien tu być Saunders – prawnik, przyjaciel i druŜba Cartera
w jednej osobie.
Gdzie się ten facet podziewa?
Prawdopodobnie namawia Nikki Morrison, by zechciała się tu zjawić.
Odruchowo zwolniwszy kroku, Carter przywołał w myśli obraz szczupłej
kobiety, wiecznie w ruchu, z zielonymi oczami i piegami, dobrze widocznymi,
choćby nie wiem jak starannie tuszowała je pudrem.
- Ach, Nikki... – uśmiechnął się do własnych myśli. W gruncie rzeczy nie
zdziwiłby się, gdyby nie przyszła, choć wiadomość o ślubie szefa przyjęła w swój
zwykły, chłodny i profesjonalny sposób.
Podszedł do stojącego na biurku w kancelarii telefonu i szybko wystukał numer.
Czekał, wsłuchując się w dochodzący z głębi budynku dźwięk organów. Jeszcze nie
grały marsza weselnego.
– Carter?
To był głos Nikki, napięty i zdyszany. Poczuł, Ŝe kołnierzyk nagle stał się za
ciasny.
– Do diabła, co tam się dzieje, Nikki? Gdzie jest Saunders?
– Czy jesteśmy spóźnieni?
Carter ze świstem wypuścił powietrze przez zęby.
– Za trzy minuty mam stanąć przy ołtarzu. Gdzie on się, do cholery, podziewa? –
Zaklął i rozejrzał się natychmiast, czy nikt nie słyszy. Tylko jakiś święty z obrazu
patrzył na niego z dezaprobatą. Na wszelki wypadek odwrócił się do niego plecami.
– Carter? – odezwał się inny głos.
– Saunders?! Dlaczego cię tu jeszcze nie ma, draniu?
– Jesteśmy w samochodzie. – W głosie przyjaciela dało się wyczuć znuŜenie. –
Nie zaczynaj bez nas.
Dobrze, Ŝe przynajmniej jego druŜba nie miał wypadku. Jeszcze nie...
– Lepiej, Ŝebyś się nie spóźnił na mój ślub! – warknął Carter.
– Nie!
– Zgodny chór zaskoczył go.
– Czy Julian i Bob jadą z wami?
– Tak. – Z daleka dotarł do niego głos Nikki.
– ZauwaŜyłem w kościele Ŝonę Boba i dzieciaki. O co tu chodzi?
– Carter, czekaj na nas. Musisz najpierw dowiedzieć się, co wykryliśmy.
– Czy coś na temat przejęcia...
– Cicho! Rozmawiamy przez komórkę.
Carter zacisnął wargi. Łatwość podsłuchiwania rozmów z telefonu
komórkowego była powszechnie znana. Nie powinien zapominać, Ŝe nie moŜna
poruszać takich tematów.
– Czekaj, aŜ się zjawimy – powtórzyła Nikki. – Zrozum, muszę porozmawiać z
tobą, zanim oŜenisz się z Dee Ann.
– Posłuchaj jej – wtrącił Saunders. – Nie rób nic, dopóki się nie dowiesz, co
mamy do powiedzenia.
– Nic z tego nie rozumiem. – Carter drgnął, słysząc niecierpliwe pukanie w
szybę. Odwrócił się i zobaczył, Ŝe pastor Royer z panną Hicks, pełniącą rolę mistrza
ceremonii, dają mu niespokojne znaki.
Wzruszył ramionami i wskazał na telefon. Panna Hicks otworzyła drzwi.
– Panie Belden, mamy juŜ opóźnienie.
– Moment – szepnął w słuchawkę i z wymuszonym uśmiechem zwrócił się do
zdenerwowanej kobiety: – Proszę powiedzieć wszystkim, Ŝe zapłacę im dodatkowo.
– Tu nie chodzi o pieniądze, panie Belden, tylko o czas.
Kąciki ust męŜczyzny opadły w cynicznym uśmieszku. Z doświadczenia
wiedział, Ŝe tak naprawdę zawsze chodziło o pieniądze.
– Niech kamerzysta zrobi jeszcze kilka ujęć szczęśliwej narzeczonej. – Wiedział,
Ŝe Dee Ann bardzo lubi pozować. – Przydadzą się do rodzinnego albumu.
– Na razie filmuje gości na galerii – odęła się panna Hicks.
Carter spróbował innego uśmiechu.
– Mój druŜba się spóźnia – wyjaśnił przepraszającym tonem.
– Po pańskim ślubie mamy jeszcze w planie dwa – poinformował go sucho
pastor. – PrzecieŜ to czerwiec – dodał znacząco.
– Przez pana opóźnią się tamte uroczystości – wtórowała mu z naganą w głosie
panna Hicks.
Carter mógłby zaproponować gościom innych par rekompensatę finansową, ale
wiedział, Ŝe w ten sposób nic nie zyska.
– Nikki, naprawdę nie moŜna juŜ dłuŜej przeciągać – rzucił w słuchawkę.
– Powiedz im, Ŝeby zaczęli bez ciebie – doradziła.
– Jesteśmy zaledwie o parę ulic od kościoła.
– Odkładam teraz słuchawkę i wyłączam pager. Macie dziesięć minut i ani
sekundy więcej. Jeszcze dziesięć minut, dobrze? – zwrócił się przymilnie do pastora
i jego asystentki. Oboje zerknęli nerwowo na zegarki. Sam zaczynał juŜ mieć dosyć.
PrzecieŜ to w końcu jego ślub!
Wepchnąwszy ręce w kieszenie szarego ślubnego garnituru, Carter wielkimi
krokami ruszył do poczekalni dla kawalerów. Był pewien, Ŝe Dee Ann będzie
wściekła, choć nie pokaŜe tego po sobie. Ta zimna teksańska piękność rozumiała
doskonale, na czym ma polegać związek z zamoŜnym i wpływowym męŜczyzną, i
jaka rola jej przypada. Tak ją wychowano: na wzorową małŜonkę przemysłowego
rekina, która nigdy nie pyta o interesy męŜa. Nie znaczy to, Ŝe nie oczekiwała Ŝadnej
rekompensaty za swoją wyrozumiałość i tolerancję.
Jednak przyszły małŜonek zbytnio się tym nie przejmował. Bawiło go
obserwowanie, jak Dee Ann próbuje nim manipulować, i pozwalał jej na małe
zwycięstwa.
Poślubienie Dee Ann uznał za jeden ze swoich najlepszych pomysłów. Była
materiałem na znakomitą Ŝonę, a tego właśnie potrzebował – tradycyjnego układu,
gdzie kobieta rządzi domowym ogniskiem, a męŜczyzna zajmuje się zarabianiem
pieniędzy. I choć entuzjastycznie odnosił się do walki o prawa kobiet, musiał
przyznać, Ŝe nie nadawałby się na męŜa kobiety wyzwolonej.
JuŜ raz tego próbował i mocno się sparzył. Kiedy dwoje partnerów koncentruje
się na swoich karierach, oboje zapominają o małŜeństwie.
Carter nie miał zamiaru znów popełnić tego błędu. Dee Ann nie ukrywała, Ŝe
uwaŜa małŜeństwo i działalność charytatywną u jego boku za karierę. Carter cenił ją
za szczerość. Wiedział równieŜ, Ŝe nie będzie musiała pracować, jak wiele kobiet
obecnie, gdyŜ jego dochody wystarczą. Znając ją, uznał, Ŝe będzie się znakomicie
czuła, zasiadając w radach róŜnych dobroczynnych organizacji, korzystając z jego
pieniędzy dla wsparcia swoich chwalebnych przedsięwzięć. Będzie to znakomita
harmonia oczekiwań i potrzeb.
Tak, mają szansę na świetne ułoŜenie sobie Ŝycia.
Oczywiście pod warunkiem, Ŝe Saunders i reszta wreszcie się pojawią...
Carter stanął przy oknie i nerwowo wyglądał, starając się nie patrzeć na zegarek.
Po raz kolejny poprawił krawat i mankiety, a potem poklepał się po kieszeni,
wyczuwając kształt ślubnej obrączki. Na całe szczęście uznał, Ŝe lepiej, jeśli on
będzie miał ją przy sobie. Jak się okazało, na Saundersa nie moŜna było liczyć.
– Carter? Jesteś tam? – Zadyszany i czerwony na twarzy druŜba zajrzał do
pokoju.
– No, macie szczęście. – Carter pokręcił głową, tłumiąc głośne westchnienie ulgi.
Za Saundersem do pokoju wkroczyli Julian, Bob – i Nikki.
Nieoczekiwanie dla samego siebie, bardzo ucieszył się na jej widok. Pomimo
rozpadu ich burzliwego związku pozostali dobrymi przyjaciółmi. Nikki była jedyną
kobietą, z którą się przyjaźnił. Widocznie zaleŜało mu na jej obecności na ślubie, na
jej akceptacji bardziej, niŜ sądził.
– AleŜ się przez was denerwowałem. – Carter bez cienia pretensji poklepał
[ Pobierz całość w formacie PDF ]