Amerykańska piąta kolumna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Amerykańska piąta kolumna - Dariusz Ratajczak
Niedziela, 20 Czerwiec 2010 17:05
Od ponad pół wieku polityka wewnętrzna i zagraniczna Stanów Zjednoczonych są w dużym
stopniu podporządkowane interesom Izraela - państwa, które istnieje i rozwija się dzięki
amerykańskiej pomocy wojskowej i ekonomicznej. Faktom nie można zaprzeczyć.
Amerykańscy podatnicy przekazują rocznie Izraelowi 3,5 miliarda dolarów. Oblicza się, że od
roku 1948 suma ogólnej pomocy USA dla państewka mniejszego terytorialnie od Belgii, o
liczbie mieszkańców porównywalnej z Chorwacją, wyniosła 150 miliardów dolarów. A mówimy
tylko o pomocy oficjalnej, bez uwzględniania „datków cichych” - chociażby w postaci
amerykańskiej technologii wojskowej przekazywanej izraelskim siłom zbrojnym.
W ten sposób Stany Zjednoczone odpowiedzialne są między innymi za masakry, gwałty,
represje i szczególny rodzaj rasizmu - istotne komponenty izraelskiej polityki względem
Palestyńczyków, Libańczyków i innych Arabów. Podkreślają to nawet uczciwi amerykańscy
Żydzi (i przede wszystkim patrioci własnego kraju), tacy jak Alfred M. Lilienthal, czy Noam
Chomsky. Pierwszy z nich nie omieszkał również wspomnieć o wspieraniu przez USA
propagandy Holocaustu, która sprzyja wzbudzaniu wojowniczego nacjonalizmu i ekskluzywizmu
właściwego Izraelczykom i Żydom z diaspory.
Nie od dzisiaj wiadomo, że odpowiednio zinterpretowana przeszłość działa na korzyść chwili
bieżącej i przyszłości. Jednym z ważnych czynników „specjalnych stosunków USA-Izrael” jest
zorganizowane amerykańskie żydostwo - prawdopopodobnie najbardziej agresywna i
zacietrzewiona część „narodu wybranego”. Amerykańscy Żydzi, a dokładnie wściekli i - niestety
- prominentni syjoniści wykorzystują każdą, absolutnie każdą okazję by móc wspomóc Izrael.
Ich bliskowschodni mocodawcy nigdy zresztą specjalnie nie kryli roli, jaką im wyznaczono w Tel
Avivie i Jerozolimie.
Chyba dobrze ją ujął Ben Gurion, stwierdzając na 23 Kongresie Światowej Organizacji
Syjonistycznej, iż zbiorowym obowiązkiem syjonistów w każdym kraju jest bezwarunkowa
pomoc Izraelowi, nawet gdyby pomoc ta nie korespondowała z interesem państwa, którego
Żydzi są formalnymi obywatelami1. Ten sam polityk uprzejmy był również stwierdzić: „Gdy Żyd,
w Ameryce, czy Południowej Afryce, mówi do swoich współbraci o „naszym rządzie” ma na
myśli rząd Izraela”2.
Ta podwójna lojalność wielu amerykańskich Żydów (również europejskich) została dostrzeżona
przez polityków i publicystów. Wskazują oni nie tylko na moralny aspekt sprawy (Polacy
powiedzieliby: „czyj chleb jesz kolego”), ale i starają się ocenić stopień penetracji
amerykańskich newralgicznych instytucji przez wewnętrzne lobby oraz Izrael. A jest on głęboki,
podlegają mu Kongres, Senat, Biały Dom, siły zbrojne, mass-media, uniwersytety. Posłużmy się
kilkoma cytatami i krótkimi streszczeniami wywodów kontestatorów takiego stanu rzeczy.
Senator Fullbright, przewodniczący senackiej komisji spraw zagranicznych, podsumował
rezultaty swojego dochodzenia w rzeczonej sprawie w sposób następujący: „Izraelczycy
kontrolują politykę Kongresu i Senatu” (wywiad dla CBS z 7 pażdziernika 1973 r.). W
następnych wyborach utracił miejsce w Senacie.
Paul Finley, który był kongresmenem przez 22 lata opublikował w roku 1985 książkę pt. „They
Dare to Speak Out”. Zarzucił w niej proizraelskiemu lobby sprawowanie kontroli nad
Kongresem, Senatem, Departamentem Stanu, Pentagonem, mass-mediami, uniwersytetami i
1 / 3
 Amerykańska piąta kolumna - Dariusz Ratajczak
Niedziela, 20 Czerwiec 2010 17:05
kościołami. W tej samej pozycji przytoczył również ciekawą rozmowę, jaką w 1973 roku odbył
admirał Thomas Moorer z attache wojskowym Izraela w Waszyngtonie - Mordecai Gurem,
przyszłym szefem sztabu izraelskich sił zbrojnych. Panowie rozmawiali o samolotach
uzbrojonych w „inteligentne” pociski „Maverick”, które były przedmiotem izraelskiego pożądania.
Moorer pamięta, że powiedział Gurowi: „Nie mogę panu dostarczyć tych samolotów. Mamy
tylko jeden dywizjon. Zaklinaliśmy Kongres, że je potrzebujemy”. Izraelczyk z rozbrajającą
szczerością odparował: „Dacie nam samoloty. A co do Kongresu - zajmę się tym. Oto jak -
dodał admirał - jedyny dywizjon wyposażony w te pociski poszedł do Izraela”. 8 czerwca 1967
roku izraelskie lotnictwo bombardowało przez 70 minut amerykański okręt „Liberty” wyposażony
w czułe detektory władne wybadać izraelskie zamierzenia wojskowe względem pozycji
syryjskich na Wzgórzach Golan. W wyniku tego celowego ataku zginęło 34 marynarzy, a 171
zostało rannych. Poważny incydent zatuszował prezydent Lyndon Johnson obawiając się
wściekłej reakcji ze strony amerykańskiego podatnika płacącego ciężkie pieniądze na izraelskie
zbrojenia3.
Rezolucja Narodów Zjednoczonych z listopada 1967 roku zażądała od Izraela ewakuacji wojsk
z terenów okupowanych w wyniku krótkotrwałej wojny z arabskimi sąsiadami. Prezydent de
Gaulle, jeden z niewielu polityków zachodnich nie ulegających Izraelowi, ogłosił embargo na
dostawę broni do tego kraju. Amerykański Kongres postąpił podobnie, ale Johnson uległ presji
wielce wpływowego oficjalnego żydowskiego lobby - „American Israeli Public Affair Commitee” i
dostarczył sojusznikowi samoloty „Phantom”. Każdy powojenny prezydent USA, nie tylko nad
wyraz służalczy Johnson, w zasadniczych kwestiach działał pod dyktando potężnego
żydowskiego lobby - tej prawdziwej politycznej, finansowej i medialnej „megaośmiornicy”
(wyjątek stanowił człowiek starej daty - Eisenhower). Przypominam kilka faktów. Prezydent
Harry Truman stwierdził w obecności grupy dyplomatów (a były to czasy, gdy syjonistyczna
panienka jeszcze nieśmiało drobiła po trotuarze): „Przykro mi panowie, ale muszę (pozytywnie)
odpowiedzieć setkom tysięcy ludzi, którzy spodziewają się sukcesu syjonizmu. Wśród moich
wyborców nie ma tysięcy Arabów”. Podczas spotkania z Ben Gurionem w „Astoria Waldorf
Hotel” w Nowym Jorku wiosną 1961 r., John F.Kennedy (dzisiaj zresztą pomawiany o
antysemityzm) przyznał, że został wybrany dzięki głosom Żydów (i dzięki ich subsydiom -
dodajmy). Prezydent Ronald Reagan, wykazujący pewne niezadowolenie z proizraelskiego
szarogęszenia się w Waszyngtonie, połknął gorzką pigułkę, gdy protestując przeciwko
izraelskiej aneksji Wzgórz Golan musiał wysłuchać bezczelnej riposty Menachema Begina: „Czy
my jesteśmy bananową republiką albo waszym wasalem?!”
Nie muszę dodawać, że każdy kto oprotestowuje ta anormalną sytuację wodzenia za nos
supermocarstwa przez facetów z wypchanymi portfelami jest oskarżany o antysemityzm,
postponowany, lżony, pozbawiany politycznego znaczenia, środków egzystencji lub czegoś
więcej. Taka jest współczesna Ameryka i zamerykanizowana Europa. Lubimy ulegać modom.
Dariusz Ratajczak
Przypisy1 B.Gurion, Task and Character of a Modern Zionist, „Jerusalem Post”, 17 sierpień
1952.2 Rebirth and destiny of Israel, 1954, s. 489.3 Sprawa została ujawniona przez oficera z
„Liberty” - Jamesa M. Ennesa juniora w książce jego autorstwa „Assault on the Liberty”.
Dariusz Ratajczak
2 / 3
 Amerykańska piąta kolumna - Dariusz Ratajczak
Niedziela, 20 Czerwiec 2010 17:05
Nadesłał: "Andrzej"
3 / 3
  [ Pobierz całość w formacie PDF ]