Algorytmy postępowania w ...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Choroby Serca i Naczyń 2005, tom 2, nr 1, 19–24
S T A N Y N A G L Ą C E
Algorytmy postępowania
w nagłych stanach kardiologicznych
w praktyce ambulatoryjnej
Hanna Pogorzelska
Zespół Poradni Specjalistycznych Instytutu Kardiologii w Warszawie
Lekarze w placówkach ambulatoryjnych spora-
dycznie muszą udzielać intensywnej pomocy me-
dycznej. Poradnie, zwłaszcza te, w których prze-
prowadza się testy wysiłkowe lub treningi rehabili-
tacyjne, są wyposażone w zestawy reanimacyjne,
ale — ze względu na ich bardzo rzadkie wykorzy-
stanie — natychmiastowe podjęcie i prowadzenie
akcji reanimacyjnej przez mało doświadczony per-
sonel jest często trudne.
W niniejszej pracy omówiono warunki, które należy
spełnić, aby podjęcie akcji reanimacyjnej w poradni
odpowiadało międzynarodowym zaleceniom, a także
przedstawiono algorytmy postępowania przystoso-
wane do wykorzystania w warunkach poradni, wypo-
sażonej w podstawowy sprzęt reanimacyjny i defi-
brylator automatyczny. Algorytmy skonstruowano
tak, aby skoordynować działania personelu i zwięk-
szyć bezpieczeństwo pacjenta do czasu przekazania
go pod opiekę doświadczonego zespołu ratownicze-
go. Ze względów oczywistych algorytmy nie wyczer-
pują wszystkich możliwości terapeutycznych w da-
nej sytuacji i nie mogą zastąpić wiedzy i doświad-
czenia lekarza obecnego w miejs
c
u zdarzenia.
W ostatnich międzynarodowych zaleceniach doty-
czących zasad postępowania w nagłych stanach
kardiologicznych i reanimacji w warunkach przed-
szpitalnych nastąpiły istotne zmiany. Do podsta-
wowych czynności ratujących życie włączono
wczesną defibrylację, praktycznie niemożliwą do
wykonania w polskich przychodniach.
Słowa kluczowe: nagłe stany kardiologiczne,
reanimacja, praktyka ambulatoryjna
praktyce ambulatoryjnej, zarówno w gabine-
tach kardiologicznych, jak i innych specjalno-
ści, lekarz najczęściej ma do czynienia z pacjen-
tem niewymagającym intensywnej pomocy medycznej.
Zdarza się jednak, zwłaszcza w poradniach, w których wy-
konuje się zabiegi, wysiłkowe testy diagnostyczne lub tre-
ningi rehabilitacyjne, że stan pacjenta nagle się pogarsza
i konieczna jest natychmiastowa pomoc. Może też zaistnieć
jeszcze trudniejsza sytuacja, gdy lekarz zostanie wezwany
do udzielenia nagłej pomocy osobie przypadkiem znajdu-
jącej się w pobliżu gabinetu lub poradni.
W każdym z tych przypadków, jeśli poradnia znajduje
się poza terenem szpitala, lekarz musi wstępnie ocenić stan
pacjenta i zdecydować o wezwaniu karetki z zespołem „R”.
Po stwierdzeniu zatrzymania krążenia lub innego stanu
zagrażającego życiu, lekarz i współpracujący z nim perso-
nel muszą niezwłocznie podjąć podstawowe czynności ra-
tujące życie (BLS,
basic life support
). Każde opóźnienie
zmniejsza szansę na skuteczność pomocy i przeżycie cho-
rego. W wypadku niepodjęcia akcji reanimacyjnej po 4 mi-
nutach od zatrzymania krążenia dochodzi do uszkodzenia
mózgu, a po 12 minutach — do zgonu chorego [1, 2].
Szanse na przeżycie u osoby po tak zwanym ulicznym
nagłym zatrzymaniu krążenia (NZK), jeżeli prawidłowo
zastosowano zasady BLS, szacuje się na 30–70%, a bez po-
mocy tylko na 3–20% [1]. Ocenia się, że nawet wykwalifiko-
Adres do korespondencji:
dr med. Hanna Pogorzelska
Zespół Poradni Specjalistycznych Instytutu Kardiologii
ul. Alpejska 42, 04–628 Warszawa
tel. (0 22) 613 05 68, faks (0 22) 812 44 97; e-mail: hpogorzelska@ikard.pl
Copyright © 2005 Via Medica, ISSN 1733–2346
19
www.chsin.viamedica.pl
W
Choroby Serca i Naczyń 2005, tom 2, nr 1
wany personel, by rozpoznać NZK, potrzebuje około minu-
ty, a wezwanie zespołu „R” zajmuje kolejne 2 minuty. Wy-
nika z tego jasno, że najcenniejszy czas dla uratowania pa-
cjenta musi być wykorzystany przez personel medyczny
znajdujący się na miejscu zdarzenia.
W przeciwieństwie do wykwalifikowanych i doświad-
czonych zespołów karetek „R” i lekarzy oddziału inten-
sywnej opieki medycznej (OIOM), personel poradni am-
bulatoryjnych bardzo rzadko prowadzi akcję reanima-
cyjną, dlatego jej natychmiastowe i skuteczne podjęcie
wymaga szczególnego przygotowania i przestrzegania
ustalonego wcześniej trybu postępowania. Nie wystarczą
zestaw reanimacyjny i worek Ambu przechowywane
w szafie (często zamkniętej) w gabinecie zabiegowym (czę-
sto chwilowo również zamkniętym). Właśnie dlatego, że
wykorzystanie tego sprzętu zdarza się sporadycznie, cały
personel powinien znać zasady jego dostępności.
Warunki przeprowadzenia skutecznej akcji reanimacyj-
nej lub rozpoczęcia leczenia w stanach zagrożenia życia
w praktyce ambulatoryjnej to:
•
dysponowanie odpowiednim, przenośnym sprzętem
medycznym i zestawem leków (najlepiej umieszczo-
nym w walizce lub w specjalnym pojemniku, umożli-
wiającym łatwe przeniesienie w pobliże pacjenta), stale
dostępnym przeszkolonemu personelowi placówki;
stan sprzętu i terminy ważności leków trzeba systema-
tycznie kontrolować;
•
ustalenie numerów telefonów najbliższej stacji pogo-
towia ratunkowego i wywieszenie ich w widocznym
miejscu w pobliżu telefonu;
•
dostępność algorytmów postępowania w stanach na-
głych, znanych wcześniej personelowi, pozwalających na
szybkie wykonywanie czynności ratowniczych według
ustalonych schematów, bez konieczności korzystania
z podręczników itp. w momencie prowadzenia akcji;
•
powtarzanie szkoleń personelu w zakresie obsługi
sprzętu, schematów działania w określonych sytu-
acjach; zapoznanie ich z algorytmami.
W ostatnich międzynarodowych zaleceniach dotyczą-
cych reanimacji i leczenia ostrych stanów kardiologicznych
z 2000 roku wprowadzono istotne zmiany w strategii postę-
powania przedszpitalnego w przypadku NZK [3–5]. Do
zestawu tak zwanych podstawowych czynności ratujących
życie (BLF) włączono także wczesną defibrylację. Znany al-
gorytm postępowania reanimacyjnego ABC (
airway, brea-
thing, circulation
) obecnie przedstawia się w wersji ABCD
(D, 
defibrillation
). Wpłynęło na to wiele udokumentowanych
badań potwierdzających, że migotanie komór jest naj-
częstszą przyczyną przedszpitalnych NZK (ok. 75%) oraz że
szanse pacjenta na przeżycie po zastosowaniu wczesnej de-
fibrylacji wielokrotnie wzrastają [1, 2, 4]. Ponadto wykaza-
no, że prawidłowe użycie automatycznego defibrylatora
wymaga minimalnego przygotowania ratownika.
Jedynym warunkiem jest odpowiednia dostępność tego
typu urządzeń. W Europie Zachodniej wiele gabinetów le-
karzy rodzinnych wyposażono w defibrylatory automatycz-
ne, ukazały się też prace, w których oceniono ich praktycz-
ne wykorzystanie podczas wezwań na wizyty domowe
[6–8]. W Polsce kampania na rzecz rozpowszechnienia do-
stępu do defibrylatorów w miejscach publicznych (lotniska,
centra handlowe, stacje benzynowe) niedawno się rozpo-
częła i należy mieć nadzieję, że sytuacja w tym zakresie się
poprawi. Automatyczne lub półautomatyczne defibrylato-
ry (umożliwiające odczyt zapisu EKG z elektrod) w prakty-
ce ambulatoryjnej w Polsce są niestety niezwykłą rzadko-
ścią. Dopóki się to nie zmieni, szanse na przeżycie pacjenta
z migotaniem komór będącego pod opieką wykwalifikowa-
nego personelu nadal będą bardzo małe. Zakładając, że
wspomniany sprzęt ma służyć jedynie do defibrylacji (a nie
planowych kardiowersji), warto polecić jego kupno do ga-
binetów w przychodniach; urządzenia te są lżejsze, łatwiej-
sze w obsłudze i tańsze od standardowych.
Kolejna istotna zmiana w zaleceniach z 2000 roku doty-
czy prowadzenia wentylacji pacjenta w warunkach przed-
szpitalnych [3, 4]. Odstąpiono od strategii jak najszybszej
intubacji chorego. Z uwagi na dużą ilość nieskutecznych
intubacji wykonywanych przez mało doświadczony perso-
nel (30–50%), a także długie przerwy w wentylacji w czasie
wielokrotnych prób zakładania rurki intubacyjnej, obecnie
do czasu przybycia doświadczonego zespołu ratowników
lub szybkiego przewiezienia do szpitala, zaleca się prowa-
dzenie wentylacji przez maskę z workiem Ambu lub z uży-
ciem rurki ustno-gardłowej.
W niniejszym artykule przedstawiono algorytmy (al-
gorytmy 1–12) postępowania w nagłych stanach kardiolo-
gicznych w warunkach poradni wyposażonej zgodnie
z aktualnymi międzynarodowymi zaleceniami w automa-
tyczny (półautomatyczny) defibrylator, aparat do EKG,
worek Ambu oraz niezbędny zestaw leków. Wskazane jest
uzupełnienie zestawu o butlę z tlenem.
Algorytmy, poza częścią dotyczącą reanimacji (algoryt-
my 1–5), obejmują wstępny etap działań w innych stanach
nagłych, przy założeniu, że oprócz oceny rytmu serca (EKG)
i ciśnienia tętniczego lekarz doraźnie nie dysponuje żadny-
20
www.chsin.viamedica.pl
Hanna Pogorzelska
, Algorytmy postępowania w nagłych stanach kardiologicznych w praktyce ambulatoryjnej
Algorytm 1
.
mi innymi metodami diagnostyki różnicowej. Z oczywi-
stych względów algorytmy uproszczono do niezbędnego
minimum i w danej sytuacji nie wyczerpują one wszystkich
możliwości terapeutycznych, pozwalają jednak na logicz-
ne uporządkowanie podjętych działań, zwiększając szan-
se pacjenta na bezpieczny transport do szpitala. Przedsta-
wione schematy mają pełnić praktyczną rolę i nie mogą za-
stąpić wiedzy i doświadczenia lekarskiego.
Forma graficzna algorytmów (duży druk, brak możliwo-
ści wyboru kilku alternatywnych metod postępowania, za-
cieniowane pola „prowadzące” akcję reanimacyjną) pozwa-
la, po wcześniejszym przeszkoleniu personelu, na ich wy-
korzystanie w trakcie leczenia. W tym celu algorytmy nale-
ży skopiować, zabezpieczyć przed zniszczeniem i na stałe
dołączyć do przenośnego zestawu leków. Konieczne jest
wpisanie na nich aktualnego numeru telefonu do najbliż-
szej stacji pogotowia ratunkowego i OIOM.
Ze względu na odmienności wyposażenia i zróżnicowa-
ne możliwości działania lekarze zainteresowani przystoso-
waniem treści algorytmów do warunków swoich poradni
mogą je otrzymać pocztą elektroniczną, po skontaktowaniu
się z autorką pracy.
Pacjent nieprzytomny
Brak tętna
Wentylacja
Ambu 1 co 5 s
Masaż
100/min
Podłącz defibrylator
automatyczny
Tak
Defibrylacja
Nie
Algorytm 3.
Nadal masaż, wentylacja
(rurka ustno-gardłowa,
intubacja)
Ocena zapisu EKG
z łyżek defibrylatora
Rytm obecny
Asystolia
Algorytm 4.
Algorytm 5.
Algorytm 2
.
Algorytm 3
.
21
www.chsin.viamedica.pl
Choroby Serca i Naczyń 2005, tom 2, nr 1
Algorytm 4
.
Algorytm 5
.
Stan po utracie przytomności,
zasłabnięciu z zachowanym tętnem,
nagłe pogorszenie stanu pacjenta
Obserwacja, ocena krążenia
Tętno, oddech, RR, EKG
Wstępna analiza przyczyny
?
Wstrząs, obrzęk płuc, hipotonia
Algorytm 7.
Ostra niewydolność wieńcowa,
zawał serca
Algorytm 8.
Przełom nadciśnieniowy
Algorytm 9.
Zespół MAS, bradykardia
Algorytm 10.
Zaburzenia rytmu, tachykardia
Algorytm 11.
Przyczyny niekardiologiczne
Algorytm 12.
Algorytm 6
.
Algorytm 7
.
22
www.chsin.viamedica.pl
Hanna Pogorzelska
, Algorytmy postępowania w nagłych stanach kardiologicznych w praktyce ambulatoryjnej
Przełom nadciśnieniowy
Gwałtowny wzrost RR > 200/130 mm Hg
lub stopniowy > 300/150 mm Hg
Monitoruj tętno i ciśnienie co 3 min
Zapewnij dostęp do żyły
Wykonaj EKG
Oceń stan pacjenta
Objawy ogólne: wymioty, ból głowy,
splątanie, senność,
ból w klatce piersiowej, duszność
Tak:
• furosemid 40–100 mg
i.v.
Nie:
kaptopril 12,5 mg
atenolol 25 mg
furosemid 40 mg
s.l.
p.o.
p.o.
Algorytm 8
.
Algorytm 9
.
Algorytm 10
.
Algorytm 11
.
23
www.chsin.viamedica.pl
•
•
•
[ Pobierz całość w formacie PDF ]